دو سال گذشت ... 

با تمام انرژی که داشتی وقت خداحافظی بدرقه ام کردی، پرسیدی: چند وقت؟ گفتم : پنج سالی میشه. آهی کشیدی ابرویی بالا انداختی و با صدایی لرزان از ترس دوباره ندیدنمان گفتی: چه زیاد؟!

راست گفتی اینقدر زیاد که فقط دوسالش قابل تحمل بود... 

رفیق ، همبازی، شریک جرم، قُل دوم .... هرچی تو بگی ، خسته ام از نداشتنت کنارم، چهار سال شد میفهمی؟ بیا ...

از کجا باید شروع کرد... 

از یک روز سرد پاییزی خانه مادربزرگ عصر روز تولد وجعبه کادوی کوچک فلزی حاوی باقلوا، 

یا روز پر برف زمستان و اسباب کشی و سُر خوردن ماشین پُر از اسباب روی یخ خیابان

شاید یک روز گرم تابستان و مهمانی عزیز و چای بعد از نهار

با یک شعر شاملو در پنج دفیقه پانزده سال از زنگیم را ورق زدم

گه گاه همین خاطره های بازمانده را ورق زدن غنیمت... چیز دیگری نمانده برایم