زندگی هر آدمی شبیه موسیقیه مثل پیانو از راست ترین کلید روی پیانو شروع می شه صدای زیرش درست مثل گریه نوزاد تازه متولده!  هر کسی با هارمونی خاصی زندگیش نواخته میشه، 

هیچ دقت کردی وقتی آدما پیر میشن صداشون هم بم می شه ؟! درست مثل کلیدهای آخر... اکتاو بالا... بالای بالا و یه جایی هون حوالی تموم میشه بسته به قدرت نواختنت... 

دوستان قدیم یه ردپاهایی تو ذهنت گذاشتن که از بین نمیره ... 

قدیم اصالت داشتند ... دوستیهای جدید اینطور نیستن هر چه میکنی شبیه اونا بشن نمیشه ایراد از کجاست؟ زیاد پیر شدیم که بخوایم به اصالت رابطه نگاه کنیم؟! یا این دوستی از جنس دوستی بی پروای قدیم نیست؟! شاید از روی اجبار اینجا باهم دوستیم که تنها نمونیم اونجا تنها نبودیم نیاز نبود که دو نفر رو بسمت هم میکشوند ..

اسمس از دیتروید، ایمیل از پردیس کرج و... نه فیسبوک میخواد نه چیزی برای یادآوری فقط دلت رو میخواد همین کار سختی نیست....

یاد روزایی بیافتی که باهم گذروندین تولدایی که باهم سپری کردین، تو اون روز نمیتونی خودت باشی تا بهش یادآوری نکنی که یادته...

اینکه یه دوست 15 سال پیشت که خیلی نزدیک بوده زمانی و الان خیلی دور بهت ایمیل میده که تولدت مبارک اینقدر دلت رو میلرزونه که دوست داری برگردی به آخرین بارهایی که همو دیده بودین همون تولد 22 سالگی که خیلیا بودن و الان نیستن ... 

گاهی وقتی نشستی داری کار میکنی محیط، هوا ، بو ، یا صدایی میشنوی که یه جرقه میزنه تو مغزت یه خاطره یادت میندازه چیزی که حداقل بیست ساله پیش اتفاق افتاده ..... هوا مثل همون روزه یه روزی تو اردیبهشت یه سال دور قمصر کاشون آفتاب و یه نسیم نیمچه خنک که بوی سلام تابستون گرم رو میده،  سر ظهر، یه پتو پهنه زیر درخت تو یکی از باغها، خسته از راه منتظر نهار  یادم نیست سر چی دعواش شده بود یادمه میدیدمش روبرو نوک یه تبه بلند  زیر آفتاب نشسته بود سرش رو گرفته بود الان که خوب فکر میکنم چقدر شبیه این مجسمه معروف متفکر بود سایه اش از دور! تا عصر نگاهش کردم مبادا جا بمونه ما بریم؟ باید برم صداش کنم! چجوری؟! یا خیلی کوچیک بودم تپه بنظرم بلند بود یا واقعا بلند بود! وقتی شروع کردن به جمع کردن وسایل اومد پایین دنیا رو بهم دادن داداش بزرگم جا نموند ، چه پیچیدگی های مسخره ای داشت دنیای بچگی