!دردت رو به کسی نگفتی، خيالت که از اونرو پريشونی
!دوره افتادی اين درو اون در، تا حالا به چند تا گفتی؟
بهتر شدی؟
ابله! آخه درد بلاهت که درمون نداره. عينهو اسارت! اسير شدی اما ارباب

! قبل از آزاد کردنت نفله شد
چه حالی داری؟
آستين می خوای اشک هاتو پاک کنی؟ يهو فک نکنی علاجه ها! فقط کمک می کنه وقتت پرشه تا نوبت خلاصيت برسه
...هی
...اينارو گفتم خودتو بيشتر از اين انگشت نما نکنی. برو، بسوز
!خلق خدا گناه نکرده که به پای اشتباهات تو سنگ صبورت باشه! آها نه، به پای اشتباهت
!اينقدر آسه رفتی، آسه اومدی مبادا بلغزی، مبادا يه روزی برسه بگی ای کاش! درست رفتی اما يه جا بدجور غلتيدی نه؟
ميدونم... يه کاری که از پسم بر بياد اينه که آستين منو با خودت ببری تا هر وقت هر جا دلت گرفت يه کنجی ، گوشه کناری خلوت کردی و خواستی، بدون رسوايي بسوزی

...برای رهايي از شر هر اعتيادی بايد به چيز ديگه ای معتاد شد

داشتم فکر می کردم چه خوبه که ما آدما لحظه اول تولد رو بياد نمی آريم. حتما خيلی دردناکه ، که همه فرياد می زنن و گريه می کنن! حتی قوی ترين آدما هم اون يه بارو زدن زير گريه! .... حالا اين درد فيزيکاله يا منتال ؟! جای بحث داره

کاش تنهايي رو هم می شد کشيد... اونوقت هرماه يه نمايشگاه از تابلوهای تنهايي می ذاشتم