عصر امروز ساعت چهار و نيم بلند شد ... دورو برش رو نيگا کرد... ديگه زنگ زدن نمی خواست که ببينه وايسه يا بره
کارتش رو که زد رو روال هميشگی چهار ساله موبايلشو چک کرد تا زنگش رو زياد باشه . آخه اگه تو راه يه وقت بهش زنگ می زد و نميشنيد، ميشد قشقرق! ... اما گوشيش خاموش بود. نگاهش برای چند ثانيه به يه نقطه نامعلوم خيره موند... انگار يکی با نا خوناش دلشو چنگ می زد... احساس ضعف کرد. سرشو تکيه داد ديوار... مث هميشه گريش بی صدا بود . تنها نشونش دماغ قرمزش بود

. ...و گوله های اشک که از لپای سفيدش می افتاد پايين! اما صدا نداشت... سکوت
... به خودش گفت اون ديگه خيلی وقته که مال تو نيست و از پله ها پايين رفت